Iedere groep bij ons op school werkt in ieder geval één keer in het jaar een periode in het atelier. Wat begon als het eenmalige kunst-educatieve project BOUWPLAATS is uitgegroeid tot een vast onderdeel van het lesprogramma. De ateliers zijn een soort laboratorium geworden waar de kinderen onderzoeken, experimenteren, waar ze zich verwonderen, samenwerken en hun eigen verhalen en ideeën vormgeven. Een aantal kunstenaars ondersteunen en begeleiden iedere keer weer de kinderen en de leerkrachten en hun manier van denken en werken worden voor iedereen steeds vertrouwder. Toch denk ik soms; wat doe ik mijn (overbelaste) leerkrachten aan om naast alles ook nog van ze te vragen in het atelier te werken met de kinderen. De leerkracht van groep 4 bijvoorbeeld, die zich met moeite staande houdt op haar wankele, net geopereerde, nieuwe knie. ’s Ochtends vroeg vertelt ze me met enige paniek in haar stem dat de invalster aan haar had gevraagd of ze nog een keer in het atelier wilde werken met haar groep. ‘Maar ik weet niet wat ik met ze moet doen. Ze zei laat ze maar afmaken waar ze mee bezig zijn. Maar het ziet er niet uit. En het moet ook nog tentoongesteld worden ……..’
Tijdens de afsluiting van de kinderboeken-week; een ochtend met oudhollandse spelletjes, spurt ik even weg om koffie voor de ouders te halen. Vanuit een vrolijke, drukke, dynamische kleuterbende kom ik ineens in een oase van rust terecht. De leerkracht zit in een hoekje op een stoel te schrijven. Alle kinderen zijn bezig. Ik vraag hoe ze dat nou voor elkaar heeft gekregen. Tja, ze had gewoon gezegd; wie iets af wil maken mag het afmaken en anders begin je maar met wat nieuws. Verbaasd had ze gezien hoe binnen een paar minuten iedereen aan het werk was. ‘En nu zit ik dus al 3 kwartier de kinderen te observeren. Maaike die helemaal alleen super geconcentreerd zit te werken. Jonathan die iedereen helpt, alle problemen oplost en tussendoor ook nog complimentjes uitdeelt en daar dat groepje; ze overleggen, proberen iets uit, beginnen opnieuw en er valt geen onvertogen woord’. Ik kijk rond en zie een paar kinderen uit mijn oude groep 1/2. Jonathan die, met een grote lap stof als een mantel om zich heen, rustig kijkt hoe het project van zijn vrienden vordert, Maaike die nog net als toen precies weet wat ze wil en geconcentreerd plakt en knipt en bouwt, ze zijn tegelijkertijd nog precies hetzelfde als toen en toch zo gegroeid. Als ik samen met mijn collega sta te kijken voel ik me trots. Trots op de kinderen, trots op mijn collega’s die het vaak helemaal niet makkelijk vinden en trots op hoe we dit met elkaar toch steeds weer voor elkaar krijgen.
In januari begint weer de 4-daagse cursus ‘Ook kunstenaars koken met water‘. Naast dat het heerlijk is om kennis en ervaring te delen, is het ook een plek waar ik zelf weer geïnspireerd vandaan kom. Bijvoorbeeld door het idee van een klein ‘postkaarten-projectje‘. Er zijn nog een enkele plekken vrij. Dus heb je tijd en zin om kunsteducatie in je eigen praktijk een nieuwe impuls te geven, schroom niet en meldt je aan.