Begin augustus 2013 in Venetië. Dat is warm, druk en heel veel kunst. Ogen op steeltjes. Op de de Biënnale van Venetië is in verschillende paviljoens werk te zien uit 37 landen. De hoofdtentoonstelling in de oude scheepswerf Arsenale en het centrale gebouw in het park Giardini heeft dit jaar als thema: ‘Encyclopedic Palace’.
The Encyclopedic Palace of the World. Een droom. Alles wat mensen hebben uitgevonden en gedacht, alle beelden, kennis en ervaring opgeslagen in één gebouw. Het eerste wat we zien is een maquette van 5 meter hoog, 136 verdiepingen met balustrades gemaakt van haarkammetjes en raampjes van celluloid. Dit had het grootste museum ter wereld moeten worden. En dan verder zwerven door de ruimtes van het Arsenale. Ordening van beelden. Bloemen, plekken, verhalen, steen, mensen, vliegende vogels, gebouwen, poppen, dingen, bergen. Hermetische werelden soms. Schurend en dan weer zo prachtig. Grote volle werelden beladen met details. Of kaal en leeg. Werk van outsiders, gevestigde en onbekende kunstenaars; het doet er niet meer toe. Ook in het Giardini. Een kunstenaar als bouwer van zijn eigen universum. Kijken hoe blinden een landschap en zichzelf schilderen op een groot vel papier. Ordening in de ruimte; hier de wolken, hier de rivier en voor de zon heb ik een kwast nodig want ik heb gehoord dat de zon eruit ziet als een gele bol met stralen en die stralen zijn dun en kan ik niet met mijn vingers maken. Van het ene paviljoen naar het andere. Marc Manders natuurlijk. Zo mooi in het rijtje Spanje, Nederland, België. Kreupelhout verbonden met oude lappen, besmeerd met zalf in het Belgische paviljoen. kreupel – kruipen – krom – creep – crouch – crutch (kruk) Met mijn biologe-dochter het wonder van fotosynthese ontrafelen. Dood en leven. Over een braak liggend terrein in het onttakelde Deense paviljoen terecht komen. Vervreemdend. Vreemdeling. Veel. Een groep Amerikanen die grote cirkels bouwden van spullen en dingen. Zoals de kinderen doen in ’t atelier op school. De kinderen kunnen er dan ook niet afblijven. ‘Pleace, hold your children by the hand!!’ klinkt het regelmatig. En er is nog meer. Venetië doorkruisen. De zon en veel schitterend water. Turen in een bak water, de reflectie op het plafond. En dan plotseling Venetië dat nat en blinkend uit dat water omhoogkomt. Door nauwe straatjes tussen de mensen doorlopen, steeds de schaduw zoekend. Al te nadrukkelijke verhalen, soms. En dan ineens weer iets prachtigs tegenkomen. Angola in het intieme Palazzo Cini. Tussen de schilderijen, het aardewerk, de meubels liggen stapels foto’s van kapotte, achtergelaten dingen op straat. En dan is het weer voorbij. Nog niet alles gezien. Maar wel helemaal vol met nieuwe beelden.